به نظر می‌رسد که معماری آینده‌ی مد نظر برای جایگزینی با x86، مبتنی بر متن باز و فضای ابری باشد.
وجود دو نقص امنیتی در معماری تراشه‌ی x86 اینتل خبری است که بازار آن در ماه اخیر داغ شده بود. این نقص‌ها سایر ریزپردازنده‌های ساخته‌شده توسط AMD و طرح‌های تحت‌لیسانس ARM را نیز تحت تأثیر خود قرار داده است. شاید بتوان گفت این نقص‌ها، یکی از بدترین باگ‌های کامپیوتری درطول تاریخ باشند (اگر بدترین نباشند)؛ چراکه به‌جای ایجاد شدن در ساختار نرم‌افزار، سخت‌افزاری هستند و تعداد وسایلی را که با مشکل مواجه می‌کنند به میلیاردها می‌رسانند.
این نقص‌ها که با نام‌های ملت‌داون و اسپکتر از آن یاد می‌شود، بسیار عجیب هستند و تاحدی جدی و دوراز دسترس می‌نمایند که تنها راه برطرف کردنشان در آینده‌ی نزدیک، کارکردن روی نرم‌افزار مربوط به آن‌ها است. مشکل این‌جا است که حتی با کار کردن روی نرم‌افزارها، سرعت بعضی از بارگذاری‌ها تا ۳۰ درصد کاهش می‌یابد.
درواقع نقص‌هایی که سیستم‌ها را با مشکل مواجه می‌کند به‌قدری همه‌گیر اهستند که در خود معماری سیستم‌های پایه‌ای تراشه‌ها به نمایش گذاشته می‌شومد. احتمال داده می‌شود که این نقص‌ها از سال ۱۹۹۵ وجود داشته‌اند. این برهه‌ی زمانی وقتی است که مجموعه‌ی تلویزیونی دوستان (Friends) پربیننده‌ترین بود و تقریبا اکثر مردم از ویندوز ۳.۱ استفاده می‌کردند.
اوضاع باید کاملا تغییر کند
بدون اینکه وارد جزئیات این مسئله شویم که چنین نقص‌هایی چگونه باعث بروز مشکل می‌شوند (چراکه توضیح ماهیت این مسئله بسیار فنی است و شما باید در زمینه‌ی تراشه خبره باشید تا بتوانید آن را کاملا درک کنید) به‌طور ساده به این موضوع می‌پردازیم که این نقص‌ها چگونه کار می‌کنند؛ درواقع این نقص‌ها با بهره‌گیری از برخی از عملکرد‌های پایه‌ای مشخص ریزپردازنده‌های مدرن برای بهبود عملکرد کمک می‌گیرند.
شباهت کارکرد آن‌ها شبیه به DNA است. DNA، طرح و سخت‌افزار برنامه‌نویسی برای چگونگی کارکرد یک اندام را در سطوح پایه‌ای مشخص می‌کند. اگر شما در DNA خود دچار مشکل شوید، بیماری شما مربوط به ژنتیک می‌شود. شما تلاش می‌کنید با استفاده از درمان‌ها و داروهای مختلف آن را بهبود ببخشید؛ ولی مشخص است که نمی‌‌توانید آن را به‌طور کامل درمان کنید. درواقع شما کریسپری دارید که هیچ چیز دیگری همتای آن نیست که بتوانید جایگزین کنید. تنها راه درمانی (حداقل از لحاظ علم کنونی) این است که اجازه بدهید اندام به‌طور کامل بمیرد و اندام دیگری جایگزین آن شود. درواقع باید سیستم کلی کاملا از بین برود. معماری تراشه‌ی x86 اینتل، نقش اندام مبتلا به این بیماری ژنتیکی را ایفا می‌کند. در واقع این معماری، ساختار غالب سیستم‌های کامپیوترهای شخصی، سرورهای مرکز داده و سیستم‌های جاسازی‌شده است.
۱۰ سال پیش طرح پاکسازی معماری x86 اینتل را مطرح شد. زیرا در آن زمان لینوکس در حال مشهور شدن بود و نیاز به سازگاری با بارهای کاری مبتنی بر ویندوز در مرکز داده و روی دسکتاپ درحال کاهش بود.
در این ۱۰ سال چه اتفاقی افتاده است؟ لینوکس و سایر فناوری‌های نرم‌افزار آزاد و متن باز که مجموعه کلی را تشکیل می‌دادند، اکنون یک سیستم‌عامل جریان اصلی هستند که اساس زیرساخت ابری عمومی و فناوری نرم‌افزار پایه‌ای در موبایل و اینترنت اشیاء را تشکیل می‌دهند. مجازی‌سازی در حال حاضر به یک اقدام تجاری استاندارد و همه‌گیر برای مقیاس‌پذیری و طراحی سیستم‌های شرکت‌های بزرگ تبدیل شده است. ظرفیت‌سازی درحال‌حاضر به دنبال تقویت خودش است تا بتواند سرانجام جایگزین مجازی‌سازی شود و امنیت شبکه‌های میکرو و چندگانه‌ی آینده را بهبود بخشد. این شبکه‌ها توسط دواپس و اتوماسیون سیستم‌های بزرگ هدایت می‌شوند.
