با ورود پردازنده‌های ۶ هسته‌ای Core i9 اینتل به لپ‌تاپ‌ها، شاهد افزایش توان قابل توجهی در این محصولات خواهیم بود.
زمانی که اینتل از سری جدید پردازنده‌های Core i9 برای رقابت با سری تردریپر AMD رونمایی کرد، کم‌و‌بیش تمامی کارشناسان استفاده از این پردازنده‌ها در لپ‌تاپ‌ها را نیز پیش‌بینی می‌کردند. امروز اینتل قدرتمندترین پردازنده‌ی لپ‌تاپ را برای نمونه‌های مخصوص بازی و گیمینگ به‌صورت رسمی معرفی کرد.
بلومبرگ در گزارشی اعلام کرد که اپل در نظر دارد از سال ۲۰۲۰، تراشه‌های اختصاصی خود را در رایانه‌های مک جایگزین پردازنده‌های اینتل کند.
اپل در نظر دارد از سال ۲۰۲۰ استفاده از تراشه‌های اختصاصی خود را در رایانه‌های مک در دستور کار قرار دهد و به این ترتیب دیگر از پردازنده‌های اینتل استفاده نکند. بلومبرگ با انتشار گزارشی برگرفته از اطلاعات منابع نزدیک، این موضوع را مطرح کرده است.
به‌نظر می‌رسد مقام‌های رسمی اینتل از اطلاع‌رسانی به‌موقع به دولت پیرامون وجود دو روزنه‌ی امنیتی Meltdown و Spectre خودداری کرده‌اند.
بر اساس نامه‌هایی که از سوی شرکت‌های فعال در حوزه‌ی فناوری به قانون‌گذاران ایالات متحده ارسال شده؛ اینتل تا زمانی که اخبار مرتبط با دو آسیب‌پذیری امنیتی موسوم به Meltdown و Spectre به‌طور عمومی منتشر نشده بودند، وجود این روزنه‌های امنیتی را به مراجع دولتی گزارش نداده است. این در حالی است که شش ماه پیش از انتشار اخبار مرتبط به روزنه‌های امنیتی یادشده، آلفابت، شرکت مادر گوگل، اینتل را از وجود این آسیب‌پذیری‌ها مطلع ساخته بود.
ممکن است اینتل تاکنون در کشف حفره‌های امنیتی چندان موفق عمل نکرده باشد؛ اما هیچ زمان برای درخواست کمک از سایر متخصصان دیر نیست.
کشف حفره‌های امنیتی Meltdown و Spectre در چند ماه گذشته به غافلگیری شدید اینتل منجر شده است. بروز چنین آسیب‌های امنیتی می‌تواند باعث از دست رفتن اعتبار هر شرکت بزرگی شود. اما اینتل برای جلوگیری از بروز چنین مشکلاتی در آینده، ایده جدیدی دارد. اینتل قصد دارد با مشارکت تعداد بیشتری از محققان و افراد مختلف و همچنین گسترش برنامه‌های کشف باگ خود و ارائه مشوق‌ها و جوایز نقدی جدید، اقدام به کشف و جلوگیری از بروز آسیب‌هایی مشابه Meltdown و Spectre کند. این برنامه هم‌اکنون برای تمامی محققین امنیتی در دسترس است و هر شخصی می‌تواند به شکل داوطلبانه اقدام به کشف حفره‌های امنیتی محصولات اینتل کند.
به نظر می‌رسد که معماری آینده‌ی مد نظر برای جایگزینی با x86، مبتنی بر متن باز و فضای ابری باشد.
وجود دو نقص امنیتی در معماری تراشه‌ی x86 اینتل خبری است که بازار آن در ماه اخیر داغ شده بود. این نقص‌ها سایر ریزپردازنده‌های ساخته‌شده توسط AMD و طرح‌های تحت‌لیسانس ARM را نیز تحت تأثیر خود قرار داده است. شاید بتوان گفت این نقص‌ها، یکی از بدترین باگ‌های کامپیوتری درطول تاریخ باشند (اگر بدترین نباشند)؛ چراکه به‌جای ایجاد شدن در ساختار نرم‌افزار، سخت‌افزاری هستند و تعداد وسایلی را که با مشکل مواجه می‌کنند به میلیاردها می‌رسانند.
این نقص‌ها که با نام‌های ملت‌داون و اسپکتر از آن یاد می‌شود، بسیار عجیب هستند و تاحدی جدی و دوراز دسترس می‌نمایند که تنها راه برطرف کردنشان در آینده‌ی نزدیک، کارکردن روی نرم‌افزار مربوط به آن‌ها است. مشکل این‌جا است که حتی با کار کردن روی نرم‌افزارها، سرعت بعضی از بارگذاری‌ها تا ۳۰ درصد کاهش می‌یابد.
درواقع نقص‌هایی که سیستم‌ها را با مشکل مواجه می‌کند به‌قدری همه‌گیر اهستند که در خود معماری سیستم‌های پایه‌ای تراشه‌ها به نمایش گذاشته می‌شومد. احتمال داده می‌شود که این نقص‌ها از سال ۱۹۹۵ وجود داشته‌اند. این برهه‌ی زمانی وقتی است که مجموعه‌ی تلویزیونی دوستان (Friends) پربیننده‌ترین بود و تقریبا اکثر مردم از ویندوز ۳.۱ استفاده می‌کردند.
بدون اینکه وارد جزئیات این مسئله شویم که چنین نقص‌هایی چگونه باعث بروز مشکل می‌شوند (چراکه توضیح ماهیت این مسئله بسیار فنی است و شما باید در زمینه‌ی تراشه خبره باشید تا بتوانید آن را کاملا درک کنید) به‌طور ساده به این موضوع می‌پردازیم که این نقص‌ها چگونه کار می‌کنند؛ درواقع این نقص‌ها با بهره‌گیری از برخی از عملکرد‌های پایه‌ای مشخص ریزپردازنده‌های مدرن برای بهبود عملکرد کمک می‌گیرند.
شباهت کارکرد آن‌ها شبیه به DNA است. DNA، طرح و سخت‌افزار برنامه‌نویسی برای چگونگی کارکرد یک اندام را در سطوح پایه‌ای مشخص می‌کند. اگر شما در DNA خود دچار مشکل شوید، بیماری شما مربوط به ژنتیک می‌شود. شما تلاش می‌کنید با استفاده از درمان‌ها و داروهای مختلف آن را بهبود ببخشید؛ ولی مشخص است که نمی‌‌توانید آن را به‌طور کامل درمان کنید. درواقع شما کریسپری دارید که هیچ چیز دیگری همتای آن نیست که بتوانید جایگزین کنید. تنها راه درمانی (حداقل از لحاظ علم کنونی) این است که اجازه بدهید اندام به‌طور کامل بمیرد و اندام دیگری جایگزین آن شود. درواقع باید سیستم کلی کاملا از بین برود. معماری تراشه‌ی x86 اینتل، نقش اندام مبتلا به این بیماری ژنتیکی را ایفا می‌کند. در واقع این معماری، ساختار غالب سیستم‌های کامپیوترهای شخصی، سرورهای مرکز داده و سیستم‌های جاسازی‌شده است.
۱۰ سال پیش طرح پاکسازی معماری x86 اینتل را مطرح شد. زیرا در آن زمان لینوکس در حال مشهور شدن بود و نیاز به سازگاری با بارهای کاری مبتنی بر ویندوز در مرکز داده و روی دسکتاپ درحال کاهش بود.
در این ۱۰ سال چه اتفاقی افتاده است؟ لینوکس و سایر فناوری‌های نرم‌افزار آزاد و متن باز که مجموعه کلی را تشکیل می‌دادند، اکنون یک سیستم‌عامل جریان اصلی هستند که اساس زیرساخت ابری عمومی و فناوری نرم‌افزار پایه‌ای در موبایل و اینترنت اشیاء را تشکیل می‌دهند. مجازی‌سازی در حال حاضر به یک اقدام تجاری استاندارد و همه‌گیر برای مقیاس‌پذیری و طراحی سیستم‌های شرکت‌های بزرگ تبدیل شده است. ظرفیت‌سازی درحال‌حاضر به دنبال تقویت خودش است تا بتواند سرانجام جایگزین مجازی‌سازی شود و امنیت شبکه‌های میکرو و چندگانه‌ی آینده را بهبود بخشد. این شبکه‌ها توسط دواپس و اتوماسیون سیستم‌های بزرگ هدایت می‌شوند.
